Strona głównaMapa stronySkrzynka kontaktowaPodgląd wydruku
  • UNESCO
  • Polski Komitet ds. UNESCO
  • Pytanie-odpowiedź
  • Regulamin przyznawania patronatu PK ds. UNESCO
  • Edukacja
  • Kultura
    • Dziedzictwo kulturowe
    • Różnorodność kulturowa
    • Dialog międzykulturowy
    • Letnia szkoła konserwatorów w Zamościu
  • Komunikacja i informacja
  • Nauka
  • Edukacja dla Wszystkich
  • Człowiek i Biosfera (MAB)
  • Geoparki
  • Dialog euro-arabski
  • Pamięć Świata
  • Sieć Katedr UNESCO
  • Sieć Miast Kreatywnych
  • Stypendia i staże
  • Światowe Dziedzictwo
  • Szkoły Stowarzyszone
  • Zrównoważony Rozwój
  • Biblioteka wirtualna
  • Partnerzy
  • Instrumentarium prawne
  • Informacja na temat przetwarzania danych osobowych
  • Deklaracja dostępności
      jesteś tu:  Strona główna » Kultura » Dziedzictwo kulturowe » Dziedzictwo niematerialne » Listy Dziedzictwa Niematerialnego » Afryka

Seszele

Moutya
Kraj(e) członkowskie: Seszele

Wpis na Reprezentatywną listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości

Moutya jest praktyką przywiezioną na Seszele przez afrykańskich niewolników, którzy przybyli tu wraz z osadnikami francuskimi na początku XVIII wieku. Niewolnicy spotykali się w lesie nocą, by tańczyć moutya z dala od siedziby plantatorów. Taniec przynosił pociechę w znoju i biedzie, był formą oporu przeciw zniewoleniu i niesprawiedliwości. Zmysłowy taniec z prostą choreografią wykonywany był tradycyjnie wokół ogniska. Towarzyszyła mu muzyka na dużym płaskim bębnie z koźlej skóry, na którym grali zazwyczaj mężczyźni. Ceremonia rozpoczyna się od ogrzania bębnów nad ogniskiem, po czym rozbrzmiewa bicie w bębny, a mężczyźni obecni w zgromadzonym tłumie inicjują podjęcie różnych tematów, zwykle dotyczących aktualnych sytuacji. Kobiety odpowiadają im w wysokiej tonacji. Taniec ma tempo umiarkowane. Mężczyźni i kobiety tańczą blisko siebie, poruszając biodrami i przytupując lecz nie dotykając się. Moutya do dziś jest formą wyrazu tożsamości kulturowej ze względu na taniec, który zachował swoją tradycyjną postać. Zazwyczaj jest on wykonywany spontanicznie we wioskach, a także podczas zgromadzeń i wydarzeń kulturalnych. Praktyka jest przekazywana nieformalnie poprzez jej kontynuowanie, obserwację i naśladownictwo oraz formalnie poprzez badania, dokumentację i popularyzację.

© 2021 tłumaczenia na język polski: Polski Komitet ds. UNESCO

  • Światowe Dziedzictwo
    • Konwencja
    • Znak światowego dziedzictwa
    • Lista Światowego Dziedzictwa
      • Afryka
      • Ameryka Łacińska
      • Azja i Oceania
      • Europa i Ameryka Północna
      • Kraje arabskie
    • Kryteria
    • Procedura wpisu
      • Plan zarządzania
    • Polskie obiekty
    • Dziedzictwo zagrożone
    • Swiatowe Dziedzictwo w Rękach Młodzieży
  • Dziedzictwo materialne
    • Akcje ratowania zabytków
    • Konwencje i rekomendacje
  • Dziedzictwo niematerialne
    • Konwencja
    • Zasady etyczne
    • Listy Dziedzictwa Niematerialnego
      • Afryka
      • Ameryka Łacińska
      • Azja i Oceania
      • Europa i Ameryka Północna
      • Kraje arabskie
      • Wpisy 2008
      • Wpisy 2009
      • Wpisy 2010
      • Wpisy 2011
      • Wpisy 2012
      • Wpisy 2013
      • Wpisy 2014
      • Wpisy 2015
      • Wpisy 2017
      • Wpisy 2016
      • Wpisy 2018
      • Wpisy 2019
      • Wpisy 2020
      • Wpisy 2021
      • Wpisy 2022
      • Lista elementów dziedzictwa wymagających pilnej ochrony
      • Lista reprezentatywna niematerialnego dziedzictwa ludzkości
      • Rejestr dobrych praktyk
      • Krajowa lista
© Polski Komitet ds. UNESCO wykonanie strony www magprojekt, CMS