Taneczny pochód w Echternach
Kraj(e) członkowski(e): Luksemburg
Wpis na Listę reprezentatywną niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości w 2010 r.
Co roku, we wtorek po święcie Zesłania Ducha Świętego (Zielonych Świątkach), w średniowiecznym centrum Echternach, najstarszego miasta w Luksemburgu, odbywa się taneczny pochód (Iechternacher Sprangprëssioun). Pierwsza wzmianka na ten temat pochodzi z roku 1100 i ma związek z kultem świętego Willibrorda, zakonnika i założyciela opactwa Echternach, czczonego za działalność misjonarską, dobroczynność i dar uzdrawiania niektórych chorób. Sprzeciwy Kościoła wobec pogańskich elementów pochodu nie przeszkodziły upowszechnianiu się tego zwyczaju w regionie i w różnych środowiskach społecznych. Parada rozpoczyna się wczesnym rankiem na dziedzińcu dawnego opactwa, w obecności najwyższych władz kościelnych Luksemburga i przedstawicieli duchowieństwa z innych krajów. Za śpiewającymi litanie podąża ok. 8 tysięcy tancerzy podzielonych na 45 grup, zgodnie z rytuałem przekazywanym z pokolenia na pokolenie. Na zakończenie odbywa się nabożeństwo w bazylice. W obecnych czasach tradycja ta cieszy się poparciem władz świeckich i kościelnych. Niezależnie od laicyzacji społeczeństwa, zyskuje na popularności, gromadząc co roku ok. 13 tysięcy pielgrzymów pochodzących z Luksemburga i z sąsiednich regionów.
©2010 tłumaczenia na język polski: Polski Komitet ds. UNESCO
Sztuka muzyczna waltornistów – technika instrumentalna związana ze śpiewem, kontrolą oddechu, vibrato, rezonansem przestrzennym i wspólnotowością
Kraj(e) członkowski(e): Francja/Belgia/Luksemburg/Włochy
Wpis na Listę reprezentatywną niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości w 2020 r.
Na tradycyjną sztukę waltornistów składa się cały zestaw wiedzy i technik związanych z opanowaniem gry na instrumencie, jak również z kontrolą oddechu, vibrato, rezonansem przestrzennym i poczuciem wspólnoty. Ton, czystość i precyzja dźwięków generowanych przez róg zależy od umiejętności oddechowych muzyka, a technika gry na instrumencie opiera się na jego umiejętności kontrolowania własnego ciała. Barwa dźwięków waltorni jest czysta i przenikliwa, szczególnie w odniesieniu do tonów wysokich, a jej zakres dźwiękowy oparty jest na naturalnym rezonansie z bogatymi harmoniami. Dwunastodźwiękowy zakres instrumentu pozwala tworzyć kompozycje ze śpiewaną melodią, z towarzyszeniem drugiego głosu i zharmonizowaną z partyturą basową. Śpiew będący integralną częścią muzyki wykonywanej na waltorni sprawia, że gra na tym instrumencie sprzyja spójności społecznej i koleżeństwu. Gra na waltorni to sztuka performatywna, otwarta na rozwijanie kreatywności i praktykowana przy świątecznych okazjach. Waltorniści, których łączy zamiłowanie do tego gatunku muzyki, wywodzą się z różnego rodzaju środowisk społeczno-kulturalnych i ta różnorodność jest obecnie jednym z istotnych aspektów tego elementu niematerialnego dziedzictwa kulturowego. Tradycyjna metoda nauki gry na walatorni polega na naśladownictwie i ustnym przekazywaniu odpowiedniej wiedzy i technik. Współcześnie jednak instrumentaliści rzadko uczą się samodzielnie, najczęściej zdobywają umiejętności w szkołach muzycznych. Repertuar dla tego instrumentu jest rozwijany i wzbogacany o nowe, dynamiczne utwory nieprzerwanie od XVII wieku. Głęboko zakorzenione poczucie przynależności praktyków tego elementu dziedzictwa do wspólnoty kulturowej wynika z ciągłości wykonywania wspólnego repertuaru, co przyczynia się do rozwoju dialogu międzynarodowego i międzykulturowego.
© 2020 tłumaczenia na język polski: Polski Komitet ds. UNESCO