Mauritius
Aapravasi Ghat
(Kryt. VI / 2006)
Na obrzeżach Port Louis - stolicy wyspy Mauritius, na obszarze 1.640 m kw. powstała w XIX w. pierwsza na świecie dzielnica najemnych robotników emigrujących za pracą. W 1834 r. rząd brytyjski wybrał Mauritius na miejsce „wielkiego eksperymentu”, polegającego na zastąpieniu niewolników wolną siłą roboczą. Pomiędzy 1834 a 1920 do Aapravasi Ghat przybyło prawie pół miliona najemnych pracowników z Indii, których zatrudniono na miejscowych plantacjach trzciny cukrowej lub przetransportowano do pracy na Wyspę Reunion, do Australii, południowo-wschodniej Afryki albo na Karaiby. Budynki pozostałe po kolonii najemnych robotników są jednym z najwcześniejszych zachowanych świadectw narodzin globalnego systemu ekonomicznego oraz jednej z największych fal emigracji w historii.
Krajobraz kulturowy Le Morne
(Kryt. III, VI / 2008)
Góra Le Morne o stromych zboczach spadających wprost do Oceanu Indyjskiego, położona w południowo-zachodniej części wyspy Mauritius, była przez cały wiek XVIII i pierwsze lata XIX schronieniem dla zbiegłych niewolników. Chronieni poprzez odizolowanie i niedostępność pokrytych lasami górskich klifów, zbiegli niewolnicy tworzyli niewielkie osady w jaskiniach lub na szczycie Le Morne. W tradycji ustnej przekazywanej z pokolenia na pokolenie, góra stała się symbolem walki o wolność, a także cierpienia i poświęcenia niewolników pochodzących z kontynentu afrykańskiego, Madagaskaru, Indii oraz z Azji Południowo-Wschodniej. Mauritius, stanowiący ważny punkt przystankowy na trasie handlu niewolnikami na Wschodzie, zyskał także miano „Republiki zbiegłych niewolników”, ze względu na wielką liczbę uciekinierów, którzy znaleźli schronienie na górze Le Morne.
Strona archiwalna. Data ostatniej aktualizacji: 2024. Informacje o nowych wpisach znajdują się w aktualnościach i na stronie UNESCO.