Wietnam
Zespół zabytkowy Hue (Kryt. III, IV / 1993)
Hue, założone w 1802 r. jako stolica zjednoczonego Wietnamu, od czasów dynastii Nguyen do 1945 r. stanowiła nie tylko ośrodek polityczny, ale także kulturalny i religijny. Przez miasto-stolicę, Miasto Cesarskie, Szkarłatne Zakazane Miasto oraz Miasto Wewnętrzne wije się Rzeka Perfum (Huong), potęgując naturalne piękno tej jedynej w swoim rodzaju feudalnej stolicy.
Zatoka Ha-Long (Kryt. VII i VIII /1994)
Zatoka Ha-Long, stanowiąca część Zatoki Tonkijskiej, liczy około 1600 wysp i wysepek, tworzących widowiskowy krajobraz morski, składający się ze słupów wapiennych. Z powodu urwistego reliefu większość wysp jest niezamieszkała i niezakłócona przez człowieka. Oprócz wyjątkowych walorów estetycznych region wyróżnia się też istotnym znaczeniem biologicznym.
Dawne miasto Hoi An (Kryt. II, V / 1999)
Hoi An stanowi wyjątkowo dobrze zachowany przykład miasta portowego Azji Południowo-Wschodniej, rozwijającego się pomiędzy XV i XIX w. Jego budowle oraz siatka ulic odzwierciedlają zarówno tradycje lokalne, jak i wpływy obce, które pozostawiły tą unikalną spuściznę.
Sanktuarium Mi-Son (Kryt. II, III / 1999)
Pomiędzy IV i XIII w. na wybrzeżach obecnego Wietnamu rozwinęła się unikalna kultura, powiązana - poprzez swe duchowe korzenie - z hinduizmem Indii. Związek ten ilustrują ruiny widowiskowych wież-sanktuariów, położone w tym niezwykłym miejscu, będącym religijną i polityczną stolicą królestwa Czampa w czasie prawie całego jego istnienia.
Phong Nha - Park Narodowy Ke Bang (Kryt. VIII / 2003)
Rozległy i widowiskowy krajobraz płaskowyży krasowych i lasów rozciąga się aż do granicy z Laosem. Jest on bardzo zróżnicowany geologicznie. Występują tam niezwykłe formy, wśród których liczący 65 km labirynt jaskiń i rzek podziemnych. Rezerwat porasta las tropikalny o wysokim stopniu różnorodności biologicznej, z licznymi gatunkami endemicznymi. Wstępny spis fauny pozwolił zidentyfikować 461 gatunków kręgowców.
Cytadela Dynastii Ho (Kryt. II, IV /2011)
Czternastowieczna cytadela Dynastii Ho, wzniesiona zgodnie z zasadami feng shui, świadczy o rozkwicie neokonfucjanizmu w Wietnamie pod koniec XIV w. oraz o jego rozpowszechnieniu się na Dalekim Wschodzie. Cytadela znajduje się w pięknej scenerii krajobrazowej, na osi łączącej góry Tuong Son i Don Son, na równinie położonej między rzeką Ma i rzeką Buoi. Jej budowle są znakomitym przykładem nowego stylu miasta cesarskiego Południowo-Wschodniej Azji.
Zespół krajobrazowy Trang An
(Kryt. V, VII i VIII / 2014)
Zespół krajobrazowy Trang An, leżący na południowym wybrzeżu delty Czerwonej Rzeki, został wpisany jako dobro mieszane – przyrodnicze i kulturowe. Jest to spektakularny krajobraz krasowych ostrych szczytów położonych wśród dolin, z których niektóre znajdują się pod wodą, i otoczonych niemal prostopadłymi, stromymi klifami. Badania prowadzone w niektórych spośród najwyżej położonych grot, które tu licznie występują, ujawniły archeologiczne ślady bytności człowieka sprzed ok. 30 tys. lat. Groty dowodzą, że w tym masywie górskim żyła ludność łowiecko-zbieracka, która przystosowywała się do zmian klimatycznych i środowiskowych. Wpis obejmuje również Hoa Lu, miejscowość będącą stolicą Wietnamu w X i XI w., a także świątynie i pagody oraz krajobrazy pól ryżowych z wioskami i miejscami kultu religijnego.
Park Narodowy Phong Nha-Kė Bàng (Kryt. VIII, IX, X/ 2015)
Rozszerzenie wpisu z 2003 roku.
Park Narodowy Phong Nha-Kė Bàng został wpisany na Listę światowego dziedzictwa w 2003 roku, jako obszar o powierzchni 85 754 ha. Po rozszerzeniu w 2015 roku obszar wpisu wynosi 126 236 ha (o 46% więcej) i graniczy z Rezerwatem Przyrody Hin Namno w Ludowej Republice Demokratycznej Laosu. Krajobraz Parku Narodowego tworzy wapienny płaskowyż oraz lasy tropikalne. Cechuje go bardzo duże zróżnicowanie geologiczne, o którym świadczą licznie występujące tu jaskinie i podziemne rzeki. Miejsce jest siedliskiem wielu gatunków fauny i flory, w tym endemicznych. Duża powierzchnia Parku Narodowego nie tylko zapewnia spójność ekosystemu, ale również przyczynia się do dodatkowej ochrony dorzeczy, które mają kluczowe znaczenie dla integralności krajobrazu krasowego.