Podstawą wszelkich działań związanych ze Światowym Dziedzictwem jest Konwencja UNESCO dotycząca Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Naturalnego. Tekst Konwencji został przyjęty na 17 sesji Konferencji Generalnej UNESCO w 1972 r. w Paryżu. Po ratyfikowaniu jej przez 20 państw Konwencja weszła w życie w 1975 r. Pierwsza sesja Komitetu Światowego Dziedzictwa miała miejsce w Paryżu w 1977 r. Komitet rozpoczął wówczas tworzenie Listy Światowego Dziedzictwa. Wpisu 12 pierwszych obiektów, w tym dwóch z Polski - zespołu staromiejskiego Krakowa i Kopalni Soli w Wieliczce - dokonano na II sesji w Waszyngtonie w 1978 roku.

Polska złożyła dokument ratyfikacyjny 29 czerwca 1976 r. Polski tekst Konwencji został opublikowany w dzienniku Ustaw nr 32 z 30 września 1976 r., poz. 190.

Obecnie sygnatariuszami Konwencji są 194 państwa.

Przepisy wykonawcze do Konwencji zawiera wciąż uaktualniany dokument Operational Guidelines for the implementation of the World Heritage Convention  / Orientations devant guider la mise en oeuvre de la Convention du patrimoine mondial.

W dokumencie przedstawione są obowiązujące kryteria i warunki wpisu, założenia ochrony obiektów Światowego Dziedzictwa, formularze wniosku o wpis i zasady obowiązujące przy stosowaniu znaku Światowego Dziedzictwa.

Tłumaczenie na język polski „Wytycznych operacyjnych do Konwencji światowego dziedzictwa” znajdą Państwo na stronie Narodowego Instytutu Dziedzictwa. 

Z Konwencji wynika obowiązek sporządzania raportów o stanie zachowania obiektów wpisanych na Listę Światowego Dziedzictwa (Periodical reports /Rapports périodiques).

Emblemat Konwencji jest znakiem chronionym prawnie.