Procedura wpisu

Kandydatury miejsc kwalifikujących się do ewentualnego wpisu na Listę Światowego Dziedzictwa powinny być w Polsce zgłaszane Narodowemu Instytutowi Dziedzictwa. W razie rekomendacji instytucji opiniujących i ostatecznej decyzji podjętej przez Generalnego Konserwatora Zabytków, Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego kandydatura może się znaleźć na tzw. Liście informacyjnej zgłaszanej do Centrum Światowego Dziedzictwa przez poszczególne państwa. Lista informacyjna obejmuje miejsca, które państwo zamierza zaproponować do wpisu w perspektywie czasowej do 10 lat. Kandydatura może być przedłożona Centrum Światowego Dziedzictwa co najmniej na rok po wpisie na Listę informacyjną. Najkrótszy termin od momentu wysłania dokumentacji wniosku o wpis do Centrum Światowego Dziedzictwa wynosi półtora roku. Komitet Światowego Dziedzictwa podejmuje decyzje o wpisie na dorocznej sesji (czerwiec/lipiec) na podstawie rekomendacji organów doradczych. W przypadku dóbr kultury jest to Międzynarodowa Rada Ochrony Zabytków (ICOMOS), w przypadku obiektów naturalnych – Światowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN). Eksperci tych organizacji zapoznają się ze stanem obiektu na miejscu mniej więcej na rok przed terminem sesji Komitetu Światowego Dziedzictwa, na której ma zapaść decyzja o przyjęciu, odroczeniu lub odrzuceniu kandydatury.

Niezależnie od tego, że obiekt powinien spełniać określone kryteria i warunki, dokumentacja wniosku o wpis powinna zawierać Plan zarządzania.  Miejsca, które w momencie wpisu nie musiały przedkładać „Planu zarządzania” mają taki dokument przygotować. Sprawa właściwego zarządzania mają szczególne znaczenie dla Komitetu Światowego Dziedzictwa, który podejmując decyzję o wpisie pragnie mieć gwarancje, że miejsce będzie należycie chronione również w przyszłości, zgodnie z założeniami Konwencji w sprawie ochrony Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Naturalnego.