Powszechna Deklaracja o Różnorodności Kulturowej, uchwalona jednomyślnie na 31 Sesji Konferencji Generalnej 2 listopada 2001, poprzedziła uchwalenie 20 paźdizernika 2005 roku Konwencji UNESCO w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego.

Deklaracja stanowiła, że różnorodność jest wspólnym dziedzictwem ludzkości oraz że różnorodność kulturowa jest źródłem kreatywności i niezbędnym elementem dla dynamicznego rozwoju społeczeństw. Ochrona różnorodności kulturowej stanowi integralną część praw człowieka i jako taka powinna być postrzegana jako nakaz etyczny. Chroniąc różnorodność chronimy równocześnie prawa mniejszości, zagrożone języki oraz prawo do edukacji i ekspresji w języku ojczystym. Deklaracja zwracała również uwagę, że niezbędnym kryterium dla ochrony różnorodności jest ochrona dziedzictwa kulturalnego oraz aktywna polityka kulturalna gwarantująca powszechny dostęp i upowszechnianie informacji na temat dóbr kultury, twórczości oraz zapewniająca swobodną cyrkulację myśli.

Deklaracja zalecała międzynarodową współpracę w celu stworzenia i wsparcie rodzimych przemysłów kulturalnych zdolnych do zaistnienia zarówno na szczeblu krajowym jak i międzynarodowym. Wskazywała również na potrzebę współpracy sektora publicznego i prywatnego dla skutecznej ochrony i wsparcia różnorodności.