1 4 Rozdział 1 i – r o l a K U lt U rY w Ks z ta łt owa N i U s p o ł e cz e ń s t wa ... edukacyjną, zatytułowaną „Edukacja regionalna – dziedzictwo kulturowe w regionie”, która była realizowana poprzez prezentację i odwoływanie się do dziedzictwa kulturowego4. Z drugiej jednak strony owo pokazywanie i nawiązywanie do różnych zagadnień poprzez zabytki, wcale nie wymaga przedstawienia i rozumienia istoty tych związków. Pokazywanie zamku na Wawelu zapewne utrwala jego wizerunek i tworzy skojarzenie o konieczności jego ochrony, ale nie uczy, w jakiej formie powinien on być chroniony. A ten problem – sposób zachowywania zabytków – jest kluczowy z punktu widzenia konserwatorskiego. Prezentacja najważniejszych zabytków (takich jak właśnie Wawel) tworzy stereotyp zabytku jako obiektu ikonicznego, co nie przekłada się na zrozumienie potrzeby ochrony zabytków we współczesnym rozumieniu5. Uznanie przez społeczeństwo szerokiego pojęcia zabytku, jest ważnym celem współczesnego konserwatorstwa. Dlatego trudno uznać, że problem ochrony zabytków jest w wystarczającym zakresie podkreślany w szkolnej edukacji. Podobna ocena musi być sformułowana w odniesieniu do trzeciego, najszerszego rozumienia edukacji w zakresie ochrony zabytków. W tym przypadku edukacją jest przekaz dostarczany poprzez wszelkie media oraz instytucje organizujące i kształtujące życie społeczne, kulturalne, gospodarcze, administracyjne kraju. We współczesnych realiach takie źródła są niezwykle ważne i skuteczne w kształtowaniu postaw społeczeństwa w stosunku do różnych zjawisk i problemów. W tym aspekcie kształtowanie stosunku społeczeństwa do zabytków odbywa się poprzez charakter, ilość i kontekst przekazywanych na ten temat informacji. Różnorodne informacje o zabytkach są oczywiście obecne w mediach, jednak podobnie jak w szkołach, nie wnika 4 Szczegóły prowadzenia edukacji w tym zakresie określało Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 15 lutego 1999 r. w sprawie podstawy programowej kształcenia ogólnego. Ścieżka edukacyjna dla szkoły podstawowej była zatytułowana „Edukacjaregionalna–dziedzictwokulturowew regionie” do czasu zmian wprowadzonych od roku 2009/2010. 5 Znamiennym przykładem tego zjawiska jest utożsamianie w wielu krajach ochrony zabytków z ochroną obiektów wpisanych na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Problem ten jest powszechny przede wszystkim w krajach Afryki, Azji i Ameryki Południowej.