244 R o z d z i a ł i i – N o w e w Y z wa N i a e d U K a c Yj N e były za każdym razem na nowo, ale także w tym, że widziane razem, „szkice” te dowodziły, iż żadna interpretacja nie może być uprzywilejowana, nie może sobie rościć prawa do wyłączności. W ramach Kolekcji sztuki XX i XXI wieku w ms2 zastosowano – zamiast chronologicznej opowieści o rozwoju historii sztuki – narrację, która ma wytrącać widza z myślowego automatyzmu, uruchamiając pracę wyobraźni i intelektu. Dzieła sztuki zostały potraktowane jako narzędzia uaktywniające widza, pozwalające przeżyć mu wydarzenie – a nie tylko dowiedzieć się czegoś o nim lub je zobaczyć. Kolekcja zmieniła się zatem w zbiór swego rodzaju re-enactments: odtworzeń i aktualizacji doświadczeń generowanych przez sztukę w różnych okresach XX wieku. Podział kolekcji na części opisane tematycznymi triadami w rodzaju ciało–uraz–proteza czy konstrukcja–utopia–polityczność – nie stanowił konkurencyjnej wobec konwencjonalnej historii sztuki próby zdefiniowania znaczenia eksponowanych dzieł, wskazywał jedynie na ich domniemaną zdolność wytwarzania określonych doświadczeń. Co przy tym istotne, przygodność tego podziału, a co za tym idzie, całej proponowanej przez muzeum narracji, znalazły swoje odbicie – poza tekstami towarzyszącymi wystawie – w architektonicznej strukturze ekspozycji. Jej maksymalna otwartość daje widzowi możliwość zrezygnowania niemal w każdym momencie z sugerowanej drogi zwiedzania i wyboru własnej, a co za tym idzie: wykonania samodzielnej pracy interpretacyjnej. Dodatkowy element wzmacniający polifoniczny wymiar proponowanej opowieści stanowią nadto działania realizowane wokół Kolekcji. Do pracy z Kolekcją w ms2 zapraszani są artyści, którzy dodają swoją interpretację do już istniejącej bądź też reinterpretują zastaną opowieść. Otwarta struktura (fizyczna i narracyjna) ekspozycji Kolekcji umożliwia nadto tworzenie ad hoc tymczasowych ścieżek edukacyjnych, idących w poprzek lub całkiem obok ścieżki sugerowanej przez wiodące tematy wystawy. Działania edukacyjne, przygotowywane zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych, oparte są w dużej mierze na odwoływaniu się do osobistego doświadczenia uczestników. Regularnie prowadzone zajęcia dla dzieci mają na celu w pierwszym rzędzie ośmielić do kontaktu ze sztuką współczesną. W dalszej kolejności zaś – sprowokować ich uczestników do podjęcia działań analogicznych do tych, jakie