references
ZALECENIA DOTYCZĄCE WDROŻENIA PRAWODAWSTWA UNESCO...
227
twem we współczesnych społeczeństwach. Pozostawia ona jednak poszczególnym krajom członkowskim inicjatywę tworzenia założeń i narzędzi do własnej polityki, wynikającej ze specyfiki i tradycji. Pamiętać musimy bowiem, że konwencje i zalecenia (rekomendacje) UNESCO są przeważnie wynikiem daleko nieraz idących kompromisów pomiędzy państwami członkowskimi. Są więc raczej precyzyjnie sformułowanymi normami, które kraje członkowskie oblekają w legislacyjną formę wynikającą z własnej tradycji i praktyki, jednak w sposób nie zniekształcający zasadniczych idei zapisanych w dokumentach UNESCO. Dlatego też warto zaznaczyć we wstępie do opracowania dotyczącego prawodawstwa UNESCO, że konieczność wdrożenia tego prawodawstwa do krajowego porządku prawnego nie jest tylko formalnym zadośćuczynieniem wymogom międzynarodowego życia instytucjonalnego, lecz przynosi konkretne korzyści w bardzo wielu dziedzinach życia kulturalnego, społecznego i politycznego. Nie sposób opisać wszystkich korzyści z wdrożenia norm i wytycznych przyjętych przez społeczność międzynarodową na forum UNESCO w krótkim wstępie do tej publikacji, chciałbym je jednak przynajmniej wymienić. Po pierwsze powoduje ono – w zakresie rozwoju regionalnego – lepszą kontrolę nad decyzjami urbanistycznymi, wpływa korzystnie na procesy związane z rewitalizacją przestrzeni historycznych, a w rezultacie zapobiega procesom dewastacyjnym. Poprawić też może system dystrybucji różnego rodzaju środków inwestycyjnych. Po drugie poprawić może jakość projektów i realizacji konserwatorskich, w tym konserwacji i adaptacji budynków i zespołów historycznych, przystosowywanych do nowych funkcji, a także do podniesienia poziomu artystycznego nowopowstających budynków w krajobrazie zarówno miejskim, jak i wiejskim. Po trzecie przyczynia się do rozwoju turystyki w sposób nie zagrażający materialnej i przyrodniczej substancji miejsc przyjmujących turystów. Po czwarte pozwala na lepsze niż dotychczas zrozumienie, zarówno przez społeczeństwo, jak i przez decydentów różnych szczebli, że środki finansowe zainwestowane w konserwację i utrzymanie dziedzictwa przynoszą konkretne korzyści ekonomiczne i społeczne. Po piąte uczestnicy procesu konserwacji i rewitalizacji miejsc uznanych za dziedzictwo: architekci, konserwatorzy, zarządzający dziedzictwem, inwesto-
