references
ZALECENIA DOTYCZĄCE WDROŻENIA PRAWODAWSTWA UNESCO...
275
3) powinny zostać wdrożone działania edukacyjne i informacyjne na temat Konwencji79. Należy wyjaśnić, że ochrona niematerialnego dziedzictwa znajduje już obecnie zakotwiczenie w obowiązujących przepisach, składających się na regulacje z zakresu ochrony dziedzictwa kulturowego, choć stanem postulowanym jest umocowanie ustawowe działań w obszarze ochrony niematerialnego dziedzictwa. Problematyka ta zasługuje niewątpliwie na osobne potraktowanie. Ochrona niematerialnego dziedzictwa jest wprawdzie w wielu wypadkach nierozerwalnie związana z ochroną zabytków (materialnymi wytworami), choć obowiązujące przepisy nie uwzględniają tego w wystarczającym stopniu80. Co więcej, ze względu na konstrukcję prawną np. rejestru zabytków (m.in.
w Województwie Warmińsko-Mazurskim, przy Marszałkach miałyby być powoływane osoby odpowiadające za koordynowanie działań związanych z wdrażaniem Konwencji. Stanowisko takie mogłoby nosić nazwę Regionalnego Koordynatora ds. niematerialnego dziedzictwa kulturowego, pozostawiając decyzji Marszałka konkretne umiejscowienie stanowiska zajmowanego przez taką osobę w strukturze urzędu. Do zadań takiej osoby mogłyby należeć: realizowanie zadań polityki określonej przez samorząd województwa w zakresie kultury i sztuki; współdziałanie z właściwymi organami administracji rządowej oraz jednostkami samorządu terytorialnego; współdziałanie z organizacjami pozarządowymi, grupami społecznymi i osobami fizycznymi działającymi w obszarze niematerialnego dziedzictwa kulturowego; nadzór nad realizacją zadań z zakresu ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego; prowadzenie działań z zakresu ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego; inicjowanie i wspieranie działań zmierzających do ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego; inicjowanie i wspieranie działań edukacyjnych w zakresie niematerialnego dziedzictwa kulturowego; przygotowanie projektu list regionalnych niematerialnego dziedzictwa kulturowego; współdziałanie z organizacjami pozarządowymi, grupami społecznymi i osobami fizycznymi działającymi w obszarze niematerialnego dziedzictwa kulturowego. Pełnomocnik wpierałby wspólnoty pielęgnujące NDZK w kontaktach z instytucjami centralnymi, zaś jego działalność miałaby charakter koordynujący dla istniejących już inicjatyw społecznych. Należy przy tym pamiętać, że właściwe wdrożenie Konwencji nie może oczywiście przebiegać bez udziału organizacji pozarządowych, których pozycja i znaczenie wypływają z art. 15 Konwencji. W szczególności organizacje pozarządowe, w ramach uzyskanego dofinansowania oraz środków własnych, mogą zapewnić efektywne wykonywanie zadań, takich jak: dokumentacja, prace badawcze, zachowanie oraz zabezpieczenie niematerialnego dziedzictwa kulturowego, ale również działania informacyjne i popularyzujące ideę ochrony tego dziedzictwa. Konwencyjna definicja „niematerialnego dziedzictwa kulturowego” obejmuje „praktyki, wyobrażenia, przekazy, wiedzę, umiejętności – jak również związane z nimi instrumenty, przedmioty, artefakty i przestrzeń kulturową”, a więc obiekty materialne, nierzadko odpowiadające definicji legalnej zabytku, która ujęta została w słowniczku w art. 3 ustawy
79
80