references
274 A N E K S
1
Podsumowując, obowiązkiem każdego Państwa Strony jest podjęcie niezbędnych środków w celu zapewnienia ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego znajdującego się na jego terytorium (polegającej na pielęgnowaniu tradycji i zapewnieniu jej żywotności); a w zakresie środków ochrony (art. 2 ust. 3 Konwencji)76, określenie i zdefiniowanie różnych elementów niematerialnego dziedzictwa kulturowego znajdującego się na jego terytorium, korzystając przy tym z pomocy wspólnot, grup oraz właściwych organizacji pozarządowych. Pamiętać należy, że art. 15 Konwencji zobowiązuje do współdziałania państwa z różnymi grupami, instytucjami i podmiotami w zakresie wdrażania Konwencji. Aktywny udział depozytariuszy niematerialnego dziedzictwa oznacza, że właściwe wdrożenie Konwencji będzie polegać na stworzeniu elastycznego i możliwie najmniej uciążliwego formalnie systemu ochrony, który wykorzystałby już istniejące struktury w terenie (gminne domy kultury, muzea regionalne, stowarzyszenia lokalne, etc.), i wsparłby instytucjonalnie działalność osób znanych ze swojej kompetencji i zaangażowania w ochronę. Zadania związane z wdrożeniem Konwencji zostały powierzone Ministerstwu Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Narodowemu Instytutowi Dziedzictwa. Zgodnie z przyjętym harmonogramem działań w najbliższym czasie: 1) powinna zostać utworzona Krajowa lista niematerialnego dziedzictwa, prowadzona przez Narodowy Instytut Dziedzictwa77, do której nominacje pochodziłyby od wspólnot, grup, jednostek i organizacji pozarządowych, a następnie byłyby oceniane przez zespół ekspertów działający przy ministrze kultury i dziedzictwa narodowego; o wpisach decydować będzie zespół ekspertów działający przy Ministrze Kultury i Dziedzictwa Narodowego, który na obecnym etapie powinien określić kryteria oceny dot. poszczególnych przejawów niematerialnego dziedzictwa; 2) powinna nastąpić próba zaangażowania we wdrażanie postanowień Konwencji samorządu terytorialnego wszystkich szczebli78;
76
77
78
Art. 2 ust. 3 Konwencji stanowi, że „ochrona” oznacza wszelkie środki, których celem jest zapewnienie żywotności niematerialnego dziedzictwa kulturowego, włączając w to: identyfikację, dokumentację, prace badawcze, zachowanie, zabezpieczanie, promocję, uwydatnianie, przekazywanie, szczególnie poprzez formalną i nieformalną edukację, jak również rewitalizację rozmaitych aspektów takiego dziedzictwa. W chwili obecnej NID ma gotową procedurę i propozycję formularzy aplikacji na Krajową listę. Zgodnie z przyjętymi rekomendacjami, wzorem pełnomocnika działającego
