references
204 W P Ł Y W
OTOCZENIA NA ROZWÓJ INDYWIDUALNY I SPOŁECZNY
– przemysł, 10% – obiekty handlowe, 5% – komunikacja i aż 25% – tereny zielone, takie jak wspomniane Norton Common czy Park Howarda. Ustrój miasta jest ważnym elementem zrównoważonego rozwoju miejskiej społeczności. Demokracja samorządowa zasadza się tu na specyficznych – z polskiego punktu widzenia – regułach reprezentacji. Głównym organem Fundacji jest 30-osobowa rada, w większości (16 osób) wybierana przez mieszkańców, lecz na szczególnych zasadach. Tylko sześciu „Governors” pochodzi z wyborów bezpośrednich przeprowadzanych raz na 5 lat i aż 10 nominują różne stowarzyszenia i organizacje zarejestrowane w Letchworth przez Fundację. W ten sposób mieszkańcy zarządzają swoim miastem bezpośrednio, ale przede wszystkim poprzez swój udział w jego życiu społecznym, bez czego trudno byłoby sobie wyobrazić zarówno zrównoważony rozwój, jak i docelową dynamiczną równowagę tego organizmu.
Zaburzenia w zarządzaniu zasobami krajobrazowymi jako efekt negatywnego oddziaływania wzorców kulturowych. Problem dewastacji, nadmiernej eksploatacji i degradacji krajobrazu wiejskiego i miejskiego w Polsce
Kolejne pięćdziesiąt lat Garden City Movement, licząc od końca lat dwudziestych, a więc łącznie z programem budowy Nowych Miast brytyjskich realizowanym po 1946 roku, przyniosło zdecydowany deficyt w dziedzinie projektowania krajobrazu miejskiego czy wręcz wiele niepowodzeń na tym polu. Zbyt dużo, by je tu wymieniać i zbyt gruntownie rujnujących całe miejskie środowisko, by winić za to wyłącznie ideę miasta ogrodu. Nie tylko bezpośredni spadkobiercy Howarda, lecz wręcz cała modernistyczna urbanistyka nie poradziła sobie ani z projektowaniem centralnych obszarów miasta, ani z jego obrzeżami. W końcu spełniły się najgorsze proroctwa XIX stulecia. Metropolie przestały być atrakcyjne dla swoich mieszkańców. Zamożniejsi salwowali się ucieczką poza miasto, biedniejsi trwali w zdegradowanym centrum pomiędzy biurowcami i przybytkami wątpliwej rozrywki. Ten stan rzeczy trwał do końca lat osiemdziesiątych XX wieku, kiedy rozpoczęto realizację pierwszych programów sanacji dzielnic centralnych
