references
KRAJOBRAZ
– WARTOŚCI NIE TYLKO PRZYRODNICZE
239
Stronom Konwencji pewną swobodę w zakresie sposobu osiągania celu, nie mniej jednak wiążąc je w zakresie samego celu. Do środków ogólnych wskazanych Konwencją należą: • Prawne uznanie krajobrazu za istotny komponent otoczenia ludzi. • Ustanowienie i wdrożenie polityki w zakresie krajobrazu ukierunkowanej na ochronę, gospodarkę i planowanie krajobrazu poprzez środki specjalne. • Zapewnienie udziału społeczeństwa. • Integracja krajobrazu do polityk sektorowych mogących mieć nań wpływ. Natomiast środki specjalne sformułowane są następująco: • Podnoszenie świadomości. • Szkolenie i edukacja. • Identyfi kacja i ocena – identyfi kacja na całym obszarze kraju, analiza charakterystyk i presji, rejestr zmian, ocena zidentyfi kowanych krajobrazów. • Zdefi niowanie celów jakości krajobrazu dla zidentyfi kowanych i ocenionych krajobrazów. • Wprowadzenie instrumentów mających na celu ochronę, gospodarkę i/lub planowanie krajobrazu. Zwłaszcza trzy ostatnie środki stanowią pewną logiczną i spójną całość. Rozpoczyna się ona identyfi kacją i waloryzacją krajobrazów, następnie określeniem celów, jakie Państwo stawia sobie w zakresie ochrony i gospodarowania krajobrazem, a kończy na konieczności zagwarantowania instrumentów pozwalających na osiągnięcie tych celów. Niestety, pomimo faktu, iż Polska ratyfikowała Europejską Konwencję Krajobrazową w 2004 roku ze skutkiem od 1 stycznia 2005 roku, we wszystkich powyżej wskazanych obszarach regulacja jest niewystarczająca, aby uznać, że Konwencja została transponowana do polskiego porządku prawnego. Konkluzja jest niezbyt optymistyczna. Obowiązujące rozwiązania prawne nie tylko nie przyczyniają się do łagodzenia konfliktów związanych ze wzmożoną presją na krajobraz, ale nawet przyczyniają się do zaostrzenia problemów.
