references
238 R E F L E K S J E
PO DEBACIE W ZAMKU KRÓLEWSKIM W WARSZAWIE...
Analizę regulacji polskiego systemu prawnego w obszarze ochrony krajobrazu zazwyczaj rozpoczyna się od skierowania się ku regulacjom ustawy o ochronie przyrody, a zwłaszcza dwóch form dedykowanych ochronie krajobrazu, tj. parkowi krajobrazowemu oraz obszarowi chronionego krajobrazu. Warto jednak wcześniej zauważyć, iż w Polsce nigdy nie została dokonana całościowa waloryzacja tego, co jest krajobrazem szczególnie cennym i wartym ochrony. Parki krajobrazowe, a następnie obszary chronionego krajobrazu powstawały w pewnym sensie oddolnie i trudno mówić, że ich przestrzenne rozmieszczenie na terenie Polski w pełni odpowiada reprezentatywności i cenności wszystkich krajobrazów w skali kraju czy poszczególnych regionów. Reżim prawny obowiązujący na parkach krajobrazowych czy obszarach ochrony krajobrazu, został pozbawiony istotnych elementów pozwalających na ochronę krajobrazów, a równocześnie nie został wyposażony w narzędzie odpowiadające na nowe wyzwania. Opiera się on na liście 14 zakazów, których końcowa kompozycja zależy od organu powołującego tj. sejmiku województwa. W praktyce w parku krajobrazowym łatwiej zabronić wycięcia drzewa, niż wybudowania hotelu lub elektrowni wiatrowej na głównej osi widokowej parku. Brakuje też jakichkolwiek narzędzi pozwalających w sposób aktywny kształtować charakter architektoniczny powstających obiektów. Drugi z obszarów regulacji prawnej, który daje pewne narzędzie ochrony krajobrazu to miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego. Jednakże stosunkowo niewielkie pokrycie planami, skoncentrowanie na terenach zurbanizowanych lub inwestycyjnych, a także ich punktowy charakter, sprawiają, że nie są one w stanie odpowiedzieć na problemy związane z ochroną krajobrazu otwartego. Warunki zabudowy i zagospodarowania terenu m.in poprzez złą konstrukcję zasady dobrego sąsiedztwa wprowadzają zabudowę w oderwaniu od jakichkolwiek racjonalnych warunków kształtowania i ochrony krajobrazu. W kontekście wymogów prawnych nie można pominąć Europejskiej Konwencji Krajobrazowej, której Polska jest stroną. Konwencja sporządzona 20 września 2000 roku nakłada na sygnatariuszy szereg obowiązków prawnych. Są one sformułowane dość ogólnie, dając Państwom
